Wednesday, October 11, 2017

PUSONG BATO

            Noong unang panahon, noong wala pang kuryente at hindi pa uso ang telebisyon, ang mga tao ay nakatira lamang sa loob ng kweba. Sila ang mga taong-bato. Dahil wala pang mga de-kuryenteng kasangkapan, nililibang nila ang kanilang sarili sa pamamagitan ng pagsayaw at pag-awit.
            Sa mga mang-aawit, ang pinakamahusay sa lahat ay si Pogpog. Napakaganda ng kanyang tinig. Ang pakikinig dito ay nakakagaan ng loob na parang tunog ng pag-agos ng batis o pag-awit ng mga ibon sa umaga. Napakaamo rin ng kanyang mukha. Kaya gayon na lamang ang paghanga sa kanya ng karamihan. Dahil wala pang pera noong mga panahong iyon, binibigyan siya ng prutas, gulay, isda at karne sa tuwing matatapos ang kanyang pagtatanghal. Nakatira siya sa pangalawa sa pinakamalaking kweba sa buong mundo.
            Ang nagmamay-ari ng pinakamalaking kweba ay si Uga. Siya ang pinuno ng mga taong-bato. Siya rin ang pinakamayaman sa buong mundo. Naniniwala ang mga taong-bato na walang papantay sa taglay niyang katalinuhan. Kaya naman hinahangaan at pinagkakatiwalaan siya ng karamihan. Bilang pinuno, sa kweba niya itinatago ang ikatlong bahagi ng lahat ng prutas, gulay, isda at karne na makukuha ng mga taong-bato. Ayon kay Uga, siya ang mamamahala ng lahat ng ito upang kapag dumating ang tag-ulan ay may sapat pa ring kakainin ang lahat. Ngunit lingid sa kaalaman ng mga taong-bato ay kinakain lamang ng pamilya ni Uga ang imbak ng pagkain. Ito ang dahilan kung bakit mataba ang lahat ng miyembro ng kanyang pamilya.
            Isang gabi, inimbitahan ang lahat na makisaya sa kaarawan ni Uga. Ipinakatay ang pinakamalulusog na baka upang ihanda at pinabiyak ang napakaraming buko upang mayroong masarap na maiinom ang mga panauhin. Nasasabik na ang lahat sa kanilang kakainin subalit ang pinakainaabangan nila ay ang mahuhusay na pagtatanghal. Siyempre, lalong-lalo na ang pag-awit ni Pogpog. Hindi matapos-tapos ang pasasalamat ng mga taong-bato kay Uga sa pag-oorganisa ng ganito kalaking kasiyahan.
            Ang unang nagtanghal ay si Aku-aku. Tumayo siya malapit sa siga upang siya’y makita ng lahat. Napakaganda ng kanyang tinig. Nagpalakpakan ang mga taong-bato.
            “Aku-aku galing. Aku-aku husay,” papuri ng isa.
            Nakaramdam ng inggit si Pogpog habang nanonood sa isang tabi at hinihintay ang kanyang pagkakataong magtanghal. Kumuha siya ng putik at ipinukol ito kay Aku-aku. Tinamaan ito sa mukha. Nagtawanan ang mga taong-bato sa kanyang itsura. Umiiyak na umuwi si Aku-aku sa kanilang kweba dahil sa kahihiyan.
            “Sama gawa Pogpog,” sabi ng batang lalaking si Litlit.
            “Pogpog hindi sama. Siya aking idolo,” pagtutol naman ng isang tagahanga ni Pogpog nang marinig ang komento ni Litlit. “Pogpog hilig lamang biro.”
            Lumapit sa siga ang ikalawang magtatanghal. Ang pangalan niya’y Amimi. Mahusay siyang mananayaw at maganda ang kanyang mukha. Naghiyawan ang mga lalaki. Pumipito pa ang iba. Nang magsimula na ang kanyang pagsasayaw ay biglang naghagis si Pogpog ng balat ng saging sa kanyang paanan. Nadulas siya at nasaktan. Naawa ang iba sa kanyang kalagayan. Mayroon pang nais pagbayarin kung sino man ang naghagis ng balat ng saging. Ngunit nang malaman nilang si Pogpog ito ay nagbago ang kanilang isip. Hindi nila magagawang magalit sa kanilang idolo.
            “Bait aking idolo. Hindi niya sadya hagis balat ng saging,” sabi ng isang batang babae.
            Dumating na ang pagkakataon ni Pogpog na magtanghal. Nagsigawan ang mga taong-bato. May mga babae pang napaiyak dahil sa sobrang saya. Sa gitna ng kanyang pagtatanghal ay paulit-ulit na naririnig ni Litlit ang salitang “idolo” mula sa mga manonood.
            “Gusto pa kanta! Dami pa!” pakiusap ng isang matandang lalaki.
            “Pogpog, huwag tigil! Pogpog, kanta pa”!
            Matapos ang tatlong kanta ay itinapat ni Pogpog ang kanyang hintuturo sa kanyang labi upang manahimik ang mga taong-bato.
            “Kayo kinig lahat. Pogpog may sasabihin,” pasimula niya. “Uga ‘di mahusay pinuno. Uga nakaw ating pagkain. Tingin mo katawan, sobrang taba.”
            Namutla si Uga sa kanyang narinig. Parang taong lumaklak ng sukang paombong. Napatingin sa kanya ang lahat.
            “Pogpog ‘di sabi totoo. Pogpog gawa lamang kwento,” sagot ni Uga.
            Umingay ang mga taong-bato. Nagdiskusyon sila sa isa’t isa. May kanya-kanya silang kinakampihan at pinaniniwalaan.
            “Ako kampi Uga. Siya aking idolo. Pogpog sinungaling,” sabi ng tagahanga ni Uga.
            “Pogpog ‘di sinungaling. Uga sinungaling,” sabat naman ng tagahanga ni Pogpog.
            “Kayo pili gusto niyo pinuno,” mungkahi ni Pogpog. Ito ang matagal niya nang gustong mangyari. Nais niyang palitan si Uga bilang pinuno ng mga taong-bato. “Pogpog o Uga?”
            “Sige, payag Uga,” sagot ni Uga habang nakakunot ang noo. “Inyo gawin pagpili anim na bilog na buwan mula ngayon.”
            “Iyon tagal masyado,” pagtutol ni Pogpog. “Dapat apat lamang.”
            Napagkasunduan ng lahat na apat na kabilugan ng buwan mula nang gabing ‘yon ay mamimili sila kung sino ang nais nilang maging pinuno. Bilang palatandaan ay uukit sila ng isang mahabang linya sa puno ng Acacia sa bawat kabilugan ng buwan na darating. Ang naatasang magbantay sa punong ‘yon ay si Baku.
            Lumipas ang mga gabi. Dumating ang ikalawang kabilugan ng buwan at umukit sila ng ikalawang mahabang guhit sa puno ng Acacia. Nang makaalis na ang mga umukit ng linya ay palihim na bumalik si Pogpog sa puno ng Acacia at kinausap si Baku. Inalok niya ito ng napakaraming pagkain kapalit ng pagdadagdag ng isa pang linya sa puno. Natukso si Baku at pumayag.
            Sa pagdating ng ikatlong kabilugan ng buwan ay kampante pa si Uga. Alam niyang matagal pa bago maganap ang pagpili ng magiging pinuno ng mga taong-bato. Hangga’t hindi pa dumarating ang ika-apat na kabilugan ng buwan ay mananatiling siya ang kanilang pinuno. Ngunit laking gulat niya na lamang nang makitang may tatlong mahabang guhit na ang puno ng Acacia. Ang ibig sabihin ay ngayon na ang ika-apat na kabilugan ng buwan. Naniniwala siyang nandaya si Pogpog subalit wala siyang katibayan.
            Ipinatawag ang lahat ng mga taong-bato upang mamili ng nais nilang maging pinuno sa pagitan nila Pogpog at Uga. Bawat isa ay binigyan ng isang maliit na bato na kanilang gagamitin sa pagpili. Sila’y nagtalaga ng isang maliit na lupain at hinati ito sa dalawang bahagi. Ang lahat ng nagnanais na maging pinuno si Pogpog ay ilalagay ang hawak nilang bato sa kaliwang bahagi ng lupain samantalang ang mga panig naman kay Uga ay sa kanan. Isa-isa nilang inilapag ang hawak nilang bato. Tila magkasingdami ang bilang ng panig kay Pogpog at Uga.
            Sa kalagitnaan ng nagaganap na botohan ay napansin ng iba na dalawang bato ang hawak ng ilan. Ito’y malinaw na pandaraya sapagkat isang bato lamang ang inilaan sa bawat isa.
            “Aking idolo tapat,” sabi ng kapit-kweba ni Pogpog. “Uga madaya!”
            “Uga sobrang bait. Hindi marunong daya,” sabi naman ng tagahanga ni Uga. “Sila galing Pogpog!”
            Nagkaroon ng matinding pagtatalo ang mga tagahanga ni Pogpog at mga tagahanga ni Uga. Samantalang kapwa si Pogpog at Uga ay patawa-tawa lamang sa isang tabi.
            “Nanay, bakit ‘di nila pigil tao?” tanong ni Litlit.
            “Sila isip lang sarili. Sila walang pake sa atin.”
            Tumakbo ang ilang tagahanga ni Pogpog at inilipat ang mga bato na nasa kanang bahagi ng lupain papunta sa kaliwa. Ang mga tagahanga naman ni Uga ay inilipat ang mga bato mula sa kaliwa papuntang kanan. Doon na tuluyang nagkagulo ang mga taong-bato. Agad na binuhat si Litlit ng kanyang mga magulang at inuwi sa kanilang kweba.
            Walang nahuling hayop ang kanyang ama sa pangangaso sa gubat. Sa kasamaang-palad ay isang pirasong isda na lamang ang mayroon sa kanilang kweba. Tinuhog ito gamit ang isang patpat at pinaikot sa apoy ng kanyang ina. Ito ang ipinakain nila kay Litlit.
            “Ano inyong kain?” tanong ni Litlit.
            “Kami busog pa.”
            “Tatay, ano po idolo? Lagi ko ito rinig.”
            “Siya ang nais mong gaya,” sagot ng kanyang ama. “Dito ika’y hanga.”
            “Litlit sino idolo?” tanong ng kanyang ina. “Pogpog ba? Galing kanta.”
            “Hindi po.”
            “Uga ba kasi talino?” tanong naman ng kanyang ama.
            “Hindi po.”
            “Sino idolo Litlit?”
            Sandaling nag-isip si Litlit at ngumiti. Alam niya na kung sino ang kanyang idolo.
            “Kayo idolo Litlit. Kahit ‘di sikat, kayo naman bait. Litlit gusto maging katulad niyo.”
            Mahigpit na niyakap si Litlit ng kanyang mga magulang.

Ito ay aking lahok para sa kategoryang Kwentong Pambata ng Saranggola Blog Awards 9.





Thursday, October 5, 2017

PAUWI NA MULA SA ISANG PAGLALAKBAY

“Eyos ke lang ba, anak?” tanong ni Bernard sa batang nadapa.
            Nakatitig lamang si Iya sa napakatangkad at napakaitim na lalaki sa kanyang harapan. Yumuko si Bernard at inalok ng tulong ang bata. Hindi ito pinansin ni Iya at pinilit tumayong mag-isa.
            “Anong sabi ng negro kay Iya? Anak?” tanong ni Kurimao sa mga kaibigan. “Gorilya pala ang tatay ni Iya.”
            “IYA GORILYA! IYA GORILYA! IYA GORILYA!” pasimula ng isang bata hanggang sa lahat na sila’y ganoon na ang isinisigaw.
            “HINDI KO SIYA TATAY!”          
            Nakangising nanonood sa isang tabi ang mga aleng kakagaling lamang sa misa. Nakapulupot pa ang rosaryo sa kanilang kamay na parang ahas. Patuloy pa rin sa pang-aasar ang mga bata.
            “Hoy, mga inutil kayong mga bata kayo. Anong sinasabi niyong gorilya? Wala kayong respeto kay Pastor,” sabi ng lasing na si Mang Abel. May hawak itong bote ng Ginebra. Pagewang-gewang ang kanyang lakad habang hinihimas ang bondat niyang tiyan. “At kayo naman, ang tatanda niyo na hindi niyo man lang sitahin ang mga anak niyo.”
            “MANAHIMIK KA MANG ABEL! HUWAG NA HUWAG MONG MUMURAHIN ANG ANAK KO! BAKIT, IKAW BA NAGPAPALAMON DIYAN? WALANG KWENTANG LASINGGERO ‘TO!”
            Muntikan pang magpangabot si Mang Abel at ang mga Santa Santitas of Manila mabuti na lamang at biglang may dumaan na sasakyan. Sa liit kasi ng mga kalye sa kanilang lugar, dagdag pa ang mga kotseng ginawang parking lot ang gilid ng kalsada, talagang mapapatabi ka kapag may dumaang sasakyan.  Kung tutuusin, kung saan naglalaro ang mga bata ngayon ay isa na sa maluwag-luwag na espasyo sa Brgy. Diokno. Karamihan ng daan dito ay mga eskinita. Ang iba nga ay mas makitid pa sa pag-iisip ng babaeng selosa.
            “Pagpesensyahan ne lang naten ang mga bata, Mang Abel,” sabi ni Bernard.  “Siya nge po pela, nendyan po ba si Aling Amanda?”
            Para sa isang egoy na limang taon pa lamang sa Pilipinas ay mahusay nang mag-Tagalog si Bernard. Slang pa siyang magsalita subalit higit siyang mas mahusay mag-Tagalog kay Martin Nievera, Tim Cone, Norman Black, James Reid, Sam Milby at mga fil-am na ipinapasok sa bahay ni Kuya. Pinilit niyang matutunan ang ating wika dahil isa siyang misyonaryo. Nais niyang maibahagi ang Salita ng Diyos kahit sa mga taong hindi nakakaunawa ng Ingles.
            “Opo, Pastor,” sagot ni Mang Abel. “Diretso na po kayo sa bahay namin. Hinihantay na nila kayo.”
            “Hindi pow ako pastor. You can just call me Brother Bernard. Brother ne lang po.”
Dumiretso si Bernard sa isang eskinita hanggang sa marating ang bahay nila Mang Abel. Doon ay masaya siyang sinalubong ni Aling Amanda at mga kasama nila sa bible study. Pinaupo siya sa tapat ng bintilador dahil kahit mainit ang panahon ay nakasuot siya ng pulang long sleeves. Hangga’t maaari ay nais niyang magmukhang kagalang-galang bilang mangangaral. Pinakiusapan niya si Aling Beverly na basahin ang Mateo 17:13-14.
             “Pumasok kayo sa makipot na tarangkahan sapagkat ang maluwang na tarangkahan at malapad na daan ay patungo sa kapahamakan. Marami ang patungo roon. Subalit ang makipot na tarangkahan at makitid na daan ay patungo sa buhay. Kakaunti ang mga nakakasumpong nito.”
            Sandaling naantala ang kanilang pag-aaral ng Salita ng Diyos nang makiraan sa salas ang anak na lalaki ni Aling Amanda na si Romeo. Kakatapos lamang nitong maligo at nagmamadaling lumabas ng bahay.
            “Saan ka na naman pupunta?” tanong ni Aling Amanda. “Magdamag ka na naman sa kompyuteran nito. Hindi ka na naman tutulong sa mga gawaing-bahay. Pareho niyo talaga akong binibwisit ng tatay mo…”
             Daig pa ni Aling Amanda ang nag-register sa unli-call at unli-text sa dami ng pwede niyang sabihin subalit pinigilan niya ang kanyang sarili nang mapagtantong nasa harap nila si Brother Bernard. Parang presong nakapuga naman si Romeo dahil hindi siya napigilan ng kanyang ina.

            Parang naligo sa pawis si Bernard nang magising mula sa isang bangungot. Sa edad niyang bente nuebe ay muntikan pa siyang maihi sa kanyang salawal dahil sa sobrang kaba. Ilang araw na siyang nababagabag dahil sa tumamang hurricane sa Ohio. Naroon ang kanyang pamilya. Hindi nakakatulong ang katotohanang wala silang komunikasyon. Ilang footages ang ipinalabas sa balita kung saan nagala-Michael Phelps ang mga bahay at kotse sa sobrang taas ng baha. Tila inenrol ng global warming ang mga bagyo sa Gold’s Gym dahil ibang level na ang lakas nila ngayon. Pansamantala nitong sinira ang linya ng kuryente, Telcos at internet.  Higit kailanman, nais nang umuwi ni Bernard. Pero wala siyang pera. Kung meron man, hindi sapat pambili ng ticket pabalik ng Ohio.
            Pagbaba niya mula sa inuupahang kwarto ay eksaktong nanonood ng balita ang pamilya ng kanyang landlord. World news. Gigil na gigil si Mang Kadyo. Para nang kamatis ang kanyang mukha sa pamumula.   
            “Napakababa talaga ng tingin satin ng mga banyaga.  Akala mo naman hindi sila tumatae. Pare-pareho lang naman tayong tao. Pare-pareho lang naman tayong dugo’t laman.”
            Ang pinuputok ng butsi niya ay ang pagtanggi ng isang doktor na Pranses na tulungan ang isang Pilipinong biglang hinimatay sa loob ng tren. Ayon sa Pranses ay doktor lamang siya ng mga puti kaya’t kahit magkasabay sila sa byahe ay pinabayaan niya lamang ito.  Sa kabutihang-palad ay hindi naman natuluyan ang Pinoy. Pero hindi nakaligtas ang pangyayaring ito sa Filipino Community sa Pransya. Dahil doon ay nagpahayag sila ng kanilang saloobin sa iba’t ibang pangunahing lansangan.
            “It’s hard to believe that it’s already 2017 but racism is still very much alive,” sabi ng isang Filipinang ininterview sa TV. “Racism needs to stop. It needs to stop now!”
            “Grabe talaga ang mga porener, mga reysis,” sabi ni Mang Kadyo. “Mabuti na lang ang mga Pinoy mababait. Buti na lang walang reysisim sa Pilipins no, Bernard?”
            Hindi agad nakasagot si Bernard. Naalala niya ang mga ngisi at mapangkutyang tingin ng mga ale habang niloloko na anak ng gorilya ang batang nadapa. Siya ang tinutukoy na gorilya dahil lamang maitim ang kanyang balat. Pero naalala niya rin kung gaano kabuti ang pamilya ni Mang Kadyo. Ang turing sa kanya ng mga ito ay isang kapamilya.
            “Bebehira nga po ang racism ditow,” sagot ni Bernard. “Mababaet po telaga eng mga Pinoy.”
            “Kamusta na nga pala ang pamilya mo sa States? May balita ka na ba sa kanila? Mas mabilis maayos ang koneksyon ng kuryente doon kumpara dito na inaabot ng ilang linggo kapag binagyo.”
            “Baka nge po tumateweg na sela saken kaso nasira po etong cellphone ko. Pupunta ne lang pow ako sa computer shop to check my Facebook account.”
            “Sige, umalis ka na agad at baka gabihin ka pa,” mungkahi ni Mang Kadyo. “Nakatulog ka ba? Pagkabalik mo kasi kanina galing sa bible study ay ngayon lang kita nakitang lumabas ng kwarto mo.”
            “Opo, sumaket kasi eng ulo kow maybe because sa inet ng panehon.”
            “O siya, mamaya na tayo mag-usap at gawin mo na ang dapat mong gawin.”
            Hindi alam ni Bernard kung bakit bumalik pa siya sa kanyang kwarto at nagsulot ng polo. Maayos na naka-hanger doon ang long sleeves na ginamit niya kanina subalit hindi niya na ito ginalaw. Pinili niya ang puti na may maiksing manggas. Maaari mo siyang mapagkamalang estudyante o nakikiramay sa burol, depende na lang sa’yo. 
            Mas mahaba ang gabi kumpara sa araw. Ber months na talaga. Bago lumabas ng bahay ay tumingin muna si Bernard sa relong may logo ng Mercury Drug na nakasabit sa pader. Ala-singko y medya pa lamang pero madilim na ang paligid. Hindi pa man siya nakakaalis ay gusto niya nang umuwi.
           
            Maingay sa loob ng Crossfire Internet Café. Lumapit si Bernard sa cashier at nagtanong ng bakanteng pwesto.
            “Ilang oras po?” tanong ng bantay na naistorbo ang panood ng Koreanovela online.
            “Eysang oras lang.”
            “Doon na lang kayo sa number 15.”
            Sa paglapit ni Bernard  sa PC number 15 ay may KSP na lalaking biglang sumigaw.
            “WHAT’S UP MY NIGGA?”
            Nagtawanan ang mga batang naglalaro ng DOTA. Hindi niya ito pinatulan. Sanay na siya sa ganito.  Mateo 5:44. Love your enemies and pray for those who persecute you, naisip niya. Naupo siya sa monobloc at binuksan ang computer.
            “SNOOP DOGG IN DA HAWS! BREAK IT DOWN YO!” patuloy ng KSP. “LET’S HAB A PLIPTAP YO!”
            Tinignan niya ang KSP. Tantya niya ay labinglimang taong gulang pa lamang ito. Payat ang pangangatawan at kulay kalawang ang buhok. Nakasuot ito ng itim na tshirt na may nakatatak na “ARAW-ARAW SUNDAY”. Nakaangat ang mga paa ng binata habang naglalaro na parang nasa bahay lang.
            “TARANTADO KA, NESTOR!” singit ni Romeo na nasa computer shop din ng mga oras na ‘yon. “RESPETUHIN MO NAMAN SI PASTOR!”
            “Malay ko ba?” sagot ni Nestor. “Hindi ko naman alam, eh.”
            “Palibasa halang ang kaluluwa mo,” pang-aasar ng isa sa mga kalaro nila ng DOTA.
            “Brother Bernard, pagpasensyahan niyo na po ito. Masamang tao kasi ito.”
            Ngumiti lamang si Bernard upang ipaalam na hindi  niya dinibdib ang mga sinabing pang-aasar. Sa totoo lang ay hindi na nagawang umistambay ng mga salita ni Nestor sa kanyang isipan nang makita niyang online ang kanyang nanay sa Facebook.
            MOM, HOW’S EVERYONE?
            Hey Bernie. We are okay. When are you coming home? We miss you so bad.
            Thank God you guys are alright. I’m having a hard time sleeping thinking about all of you. I don’t have enough money now but I’m trying to contact our local church there. Maybe they can help me out.
            Oh, I don’t know if they can help you because they are struggling themselves.  But don’t you worry about the money, I can do something about it. We need you here Bernie. It’s been five years, you know.
            “I’m sorry, Mom. It’s just that, this is my calling.”
            “You’re spending your life with those Filipinos. Most of them you don’t even know. Is it worth it?”
            Ilang minuto ang lumipas bago siya tuluyang nakasagot ng “yes”. Nagpatuloy ang kamustahan ng mag-ina. Matapos ‘yon ay kinausap niya rin ang iba niyang kaibigang taga-Ohio. Madalas na topic si Lebron James lalo na’t naroon ang Cleaveland Cavaliers. Babawian nila ng Golden States. Sana hindi lumipat si Kyrie Irving. Muli silang manonood sa Quicken Loans Arena. Ang daming masarap gawin kapag nakauwi na siya. Pero may mga bagay na sadyang kayhirap iwan. Katulad ng gawain para sa Panginoon. Do I still want to go home, tanong niya sa sarili.   
            Ang plano niyang isang oras na pananatili sa computer shop ay inabot nang tatlong oras. Kinamusta niya lahat ng kanyang kababata sa Ohio. Masaya siyang malamang walang nasawi sa kanila. Maga-alas nuebe na nang lumabas siya ng Crossfire. Kakaunti na lamang ang kabataang naiwan sa computer shop. Karamihan sa kanila ay umalis na bago mag-alas otso.
            Halos wala ng tao sa kalsada. Karamihan ay nag-iingat dahil sa sunod-sunod na patayang nagaganap. Maging ang dating masayang basketball court ay wala nang nagpapa-schedule sa gabi. Habang mag-isang naglalakad si Bernard ay biglang may bumangga sa kanya mula sa likod. Lumingon siya. Namumukhaan niya ito. Ito ang nang-aasar sa kanya kanina sa computer shop. Hingal na hingal ito at tila nanginginig sa takot.
            “Tulungan mo ako.”
            “Baket, enong problema?”
            “May… may… pa… patay sakin,” pautal-utal na sabi  ni Nestor sabay dukot ng isang pakete sa bulsa ng kanyang shorts. Inilagay niya ito bulsa ng polo ni Bernard. Bago pa man nakagawa ng anomang reaksyon si Bernard ay kumaripas na ng takbo si Nestor nang may sumigaw sa pangalan nito. Tumakbo ito patungo sa direksyon ng maluwag na kalsada.
            Ang maluwang na tarangkahan at malapad na daan ay patungo sa kapahamakan.
            “HOY! BUMALIK KA DITO!”
            Nagpaputok ng baril ang isa sa mga lalaking humahabol. Wala mang tunog pero sigurado si Bernard na baril ito. It has a silencer, naisip niya.
            “HULIHIN NIYO YUNG KASABWAT!”
            Masama ang kutob ni Bernard. Agad siyang tumakbo patungo sa direksyon ng bahay ni Mang Kadyo. Bago makarating doon ay kailangan niyang daanan ang isang mahabang eskinita. Ang napakakitid na eskinitang ito ay mas lalo pang sumikip dahil sa mga paso, sinampay at motorsiklo na nasa tapat ng ilang bahay.
            Subalit ang makipot na tarangkahan at makitid na daan ay patungo sa buhay. Kakaunti ang mga nakakasumpong nito.
            Biglang sumakit ang likod ni Bernard. Sandaling namuti ang kanyang paningin. Namalayan niya na lamang na nakatumba siya lupa. May tama siya ng baril.
            “Parang may inabot sa kanya si Nestor. Itihaya mo at kapkapan.”
            Napasigaw sa sakit si Bernard nang lumapat ang kanyang likod sa lupa. Narinig ito nang nakatira sa tapat kung saan siya bumagsak sapagkat biglang may bumukas na ilaw.
            “Anak ng… wala yang kinalaman, si Pastor yan,” sabi ni Romeo. Isa siya sa tatlong lalaking humahabol kay Nestor. Ngayon lang rin namalayan ni Bernard na tatlo pala sila.
            “Pare, tapusin mo na yan, baka lumabas na yung nakatira diyan.”
            “Huwag,” pakiusap ni Romeo sa may hawak ng baril.
            Itinutok ang baril sa ulo ni Bernard. Nabasa niya pang nakasulat sa tshirt nito ang mga salitang “THE FILIPINOS ARE WORTH DYING FOR”.
            You’re spending your life with those Filipinos. Most of them you don’t even know. Is it worth it?    
            Kinalabit ang gatilyo. Nag-jam ang baril. Buhay pa si Bernard pero pagod na siya. Gusto niya na lamang makauwi. Sa kasamaang-palad ay boyscout si Kuya at may baon itong extrang baril. Ngumiti si Bernard. Wala siyang sama ng loob kahit kanino. Nagwagi ang pag-ibig.
            Sa bahay ng aking Ama ay maraming tahanan. Kung di gayon, ay sinabi ko sana sa inyo. Sapagka't ako'y paroroon upang ipaghanda ko kayo ng dakong kalalagyan. At kung ako'y pumaroon at kayo'y maipaghanda ng kalalagyan, ay muling paririto ako, at kayo'y tatanggapin ko sa aking sarili. Upang kung saan ako naroroon, kayo naman ay dumoon.
            Isang malakas na putok.  Makakauwi na si Bernard.



Ito ay aking lahok sa Saranggola Blog Awards 9


Friday, November 28, 2014

PEYSBUK

           

          Masaya si Marlon na makita ang mga larawang ipinost ng kanyang nanay sa Facebook. Ito kasi ang laruan na ireregalo sa kanya sa kanyang kaarawan. Si Batman ito. Sa ibang bansa nagtatrabaho ang kanyang nanay kaya’t madalas internet ang ginagamit nilang paraan ng pag-uusap. Subalit ang saya na kanyang naramdaman ay panandalian lamang. Mas nanaisin niya pa ring makapiling ang kanyang nanay kumpara sa mga gamit na ipinapadala nito.
          Pagpasok sa eskwelahan ay ibinida ni Marlon sa kaklase niyang si Ben ang laruang Batman na kanyang matatanggap. Ito kasi ang paborito niyang superhero.
          “Sobrang ganda ng matatanggap kong Batman” sabi ni Marlon. “Tsaka imported ‘yon kaya siguradong mahal ang bili ng nanay ko doon”
          “Talaga? Bakit mayaman ba ang nanay mo?” tanong ni Ben.
          “Hindi naman pero nagtatrabaho siya sa ibang bansa
          “Eh paano mo nakita yung laruan?”
          “Pinakita niya sakin sa Skype at sa Facebook”
          “Talaga, may Facebook ka rin pala? Hindi pa tayo friends ah”
          “Laro tayong Dota mamaya pagkatapos ng klase tapos ia-add kita”
           Matapos ang kanilang klase ay dumiretso sila sa internet café na isang kanto lamang ang layo mula doon. Malapit lamang ang kanilang mga bahay sa paaralan kaya’t pareho silang hindi na sinusundo. Nalibang sila sa paglalaro ng Dota kaya’t nalimutan nila ang tungkol sa Facebook. Naalala lamang nila ito nang ilang minuto na lamang ang nalalabi sa kanilang oras. Mabuti na lamang at na-add pa nila ang isa’t isa. Bigla namang dumating ang tatay ni Ben sa internet café at siya’y sinundo. Kanina pa pala siya hinihintay sa kanilang bahay. Nakalimutan na nitong mag-logout sa Facebook sapagkat natakot ito nang makita ang kanyang tatay. Bago naman tuluyang maubos ang oras ay pinakialaman ni Marlon ang Facebook account ni Ben.
          “SECRET LANG MGA FRIENDS PERO CRUSH KO TALAGA SI DANIEL PADILLA!” inilagay na status ni Marlon gamit ang account ni Ben.
               
          Kinabukasan, pagdating ni Ben sa kanilang klase ay pinagtatawanan siya ng iba.
          “Crush mo pala si Daniel Padilla” sabi ni Jennifer. “Bakla ka pala Ben”
          “Hindi ah! Lalaki ako! Sinong nagsabi niyan sa inyo?”
          “Ikaw kaya nagsabi noon. Status mo kaya ‘yon sa Facebook” sabat naman ni Melvin.
          “Hindi naman ako nag-post ng ganon!” pilit ni Ben. “Wala naman akong pinost na ganon kahapon diba Marlon?”
          “Malay ko” sagot ni Marlon. “Hindi ko naman nakita kung nag-status ka pa kasi nag-time na tayo bago ka pa umalis kahapon sa internet café. Baka na-hack yung Facebook mo”
          “Oo nga, baka na-hack nga ako. Nakakainis naman”
          “Huwag ka nang magkunwari Ben, crush mo naman talaga si Daniel Padilla eh” pang-aasar ni Melvin.
          Umamba na si Ben kay Melvin dahil naasar ito. Mabuti na lamang at dumating ang kanilang guro kaya’t napigilan ang kanilang pag-aaway.
          “Madali palang lokohin itong si Ben” naisip ni Marlon.

          Pag-uwi ni Marlon sa kanilang bahay ay binuksan niya ang kanyang Facebook account. May mensahe doon ang kanyang nanay.
          “I love you anak. Miss na miss na kita. Sana lagi mong ginagawa ang mga assignments mo. God bless”
          Imbes na matuwa ay nalungkot lamang siya sa kanyang nabasa. Gusto niya sanang nasa tabi niya ngayon ang kanyang nanay. Lalo na’t iba ang pag-aasikaso nito kumpara sa kanyang tatay. Upang mawala ang kanyang lungkot ay naisip niyang gumawa na lamang ng pekeng Facebook account. Kate Santos ang ipinangalan niya dito. Naghanap siya ng mga litrato ng magandang babae sa internet. Ginamit niya ang isa sa mga ito bilang profile picture. Ang iba naman ay inupload niya sa isang album. Matapos ‘yon ay hinanap niya ang account ni Ben at inadd ito.

          Ipinagmamalaki ni Ben na mayroong magandang babae ang nag-add sa kanya sa Facebook. Hindi naman siya pinaniniwalaan ng iba.
          “Meron talaga. Gusto mo ipapakita ko sa’yo mamaya”
          “Sige ba” pagpayag ni Marlon. “Basta bibilisan lang natin para makauwi agad tayo. Baka hanapin ka ulit ng tatay mo”
          “Kalahating oras lang tayo”
          Matapos ang klase ay muling dumiretso ang dalawa sa internet café. Isang computer lamang ang kanilang nirentahan. Binuksan ni Ben ang kanyang Facebook account. Agad nitong ipinakita si Kate Santos. Pilit namang pinipigilan ni Marlon ang tumawa. Masaya siyang naloko niya na naman si Ben.
          “Grabe, ang ganda naman niyang nag-add sa’yo”
          “Sabi ko sa’yo eh”
          “Paano na yan? Pwede ka na bang magka-girlfriend?”
          “Hindi pa. Pero kakaibiganin ko pa rin”
           “Nakakainggit ka naman” pangbubuyo ni Marlon. “Sana may mag-add din saking ganyan kaganda”
           Kitang-kita ang pagmamalaki sa mukha ni Ben.
           Sa araw-araw, kung ano-anong mensahe ang ipinapadala ni Marlon kay Ben gamit ang account na Kate Santos. Paniwalang-paniwala naman ito. Lagi niyang bukambibig sa lahat ang tungkol dito.
           Isang araw, nagulat na lamang si Marlon sa nabasa niyang mensahe sa Facebook mula sa kanyang nanay.
            “Anak, natanggal ako sa trabaho. Kinasuhan pa ako ng amo ko dahil ninakawan ko daw sila. Pero hindi ‘yon totoo. Ngayon ay nakikitira ako sa isang pamilyang Pilipino dito upang magtago. Sabihin mo naman sa tatay mo na magpadala ng pera sa account na 5646-9393076 para makauwi na ako sa Pilipinas. Wala na akong pera dito. Wag niyo na akong tawagan sa telepono ko kasi kinuha nila ito”               
            Kabadong-kabado si Marlon sa kanyang nabasa. Agad niya namang tinawag ang kanyang tatay at pinabasa ang mensahe. Nataranta ito. Pinagtitignan nito ang kanyang mga ATM cards. Nang makita niya na ang lahat ay sinabihan nito si Marlon na pupunta sila sa banko. Subalit bago pa sila umalis ay sinubukan muna nitong tawagan ang cellphone ng kanyang nanay. Makalipas ang ilang segundo ay bigla na lamang itong umiyak. Nasagot kasi ito ng kanyang nanay at sinabing wala siyang inilalagay na ganoong mensahe sa Facebook. Doon nila naisip na malamang ay na-hack ang account nito ng mga sindikato. Masaya si Marlon na malamang nasa mabuting kalagayan ang kanyang nanay. Subalit galit siya sa mga taong nangloloko na gumamit sa Facebook account nito. Bigla niya na lamang naisip ang ginagawa niya kay Ben. Hindi niya man ito hinihingan ng pera subalit pinaglalaruan niya ang kalooban nito. Doon din ay nagdesisyon siyang ide-deactive niya na ang account na Kate Santos. Hiniling naman nila sa kanyang nanay na gumawa na lamang ng bagong Facebook account at ingatan ang password nito. Nagpapasalamat na lamang si Marlon na nagagamit nila ang mga website na katulad nito upang magkausap. Nangako siya sa kanyang sarili na hindi niya na ito gagamitin sa panloloko ng iba. Hindi man nito matutumbasan ang pakiramdam ng pagiging magkasama subalit kahit papaano’y naiibsan nito ang lungkot at nababawasan ang kanilang pag-aalala.
                 

    
Ito ay aking lahok sa Saranggola Blog Awards 6




Friday, May 9, 2014

ANG ALAMAT NG MONOPOD

     Noong unang panahon, sa malayong bayan ng Wakwak Village, ay may conyo kid na nagngangalang Mae Kaya. Galing sa states si Mae Kaya at ngayon lamang nakabalik ng Pilipinas in like forever. Nagmamadali siyang tumakbo sa bakuran pagkauwi sa kanilang mansyon. Doon ay may nakita siyang puno ng santol. Naisip niyang sungkitin ang mga bunga nito. May nakita siyang mahabang stick sa lupa at some straw (yung pinapangtali sa balikbayan box at hindi yung sa softdrinks, digs?). Sa kasamaang-palad ay wala siyang makitang maaaring itali sa dulo. Sinubukan niyang ilagay ang kanyang Jimmy Choo shoes subalit hindi ito effective. Dahil doon ay naisip niyang ilagay ang kanyang Nikon D700 camera. Naging mabuti naman sa kanya ang tadhana at isa-isang nahulog ang mga bunga sa tulong nito. Panay ang smile niya sa bawat bungang nahuhulog. Nang matapos na siya sa panunungkit ay namalayan niyang nakakuha pala ng selfies ang camera. Sakto pa sa mga moments na naka-duck face siya, kunwari stolen shot at iba pang pose. Malamang ay nag-take ng shots ang camera sa bawat pagkakataong nababangga ng bunga ang button. Na-elibs si Mae Kaya sa nangyari. Agad siyang tumungo sa Intellectual Property Office chever at ipinarehistro ang produkto. Agad naman itong ibinenta ng CDR-King. Isa sa mga customers ang nagsabi na "pabili nga po ng monopod". Doon na ito nagsimula. End.

Tuesday, November 19, 2013

Nang Idalangin Ni Berto Na Huwag Siyang Manalo Sa Lotto

         Kusot ang polo ni Berto. Sigurado siyang kinilatis na naman ito ni Isabel. Naghahanap ng marka ng kolorete ng babae. Kinabahan siya at agad na tinignan ang lotto ticket sa bulsa ng polo. Tama ang kanyang hinala. Lukot nga ito. Malapit na siyang mapuno sa kanyang misis. Masyado na itong selosa. Palibasa'y hindi katulad noong kabataan nito, mataba na ito ngayon at nawala na ang kagandahan sa mukha. Dinalangin ni Berto na sana'y huwag tumama ang kanyang numero. Baka hindi niya mapatawad si Isabel.

         Malakas ang tunog ng telebisyon ng kapit-bahay. Tumatagos sa maninipis na dingding ng kanilang tahanan. Sa bawat tamang numerong binabanggit ay mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ni Berto. Hiling niyang huwag tumama lahat. Ngunit malupit ang tadhana. Halos madurog ang puso niya nang binanggit ang huling tamang numero. Mahigit sa isang daang milyong piso ang hindi niya makukuha sapagkat nalukot ni Isabel ang lotto ticket. Gusto niyang sumigaw sa galit.

         "Napakaselosa mo!" ang tangi niyang nasabi"

         Habang naghahanda ng makakain ay hindi sumagot si Isabel.

         "Kapag ako nanalo sa lotto, maghahanap na ako ng mas bata at mas maganda sa'yo"

         "Bakit tumataya ka ba? Sana huwag kang manalo" malungkot na sabi nito.

         "Hindi nga ako mananalo doon. Imposible. Hindi ko kaya"

Thursday, September 19, 2013

PARA SA'YO ITO MUKHA LANG HINDI

            Una sa lahat, bago mo basahin ito, ipinapauna ko lang na hindi ako nagdodroga. Oo’t umiinom ako ng alak ngunit hanggang doon lang iyon. Wala akong ginagamit na kemikal na itinuturing na iligal ng batas. Sinasabi ko lamang ito dahil baka hindi ka maniwala sa mga mababasa mo. Nandito kasi ako sa mundo kung saan mga kakaibang nilalang ang nabubuhay. Mga halimaw, diwata, mangkukulam, duwende at kung ano-ano pang hindi ko na alam kung anong tamang depinisyon ang nararapat sa kanila. Hindi ko alam kung paano ako nakarating dito. Ngunit ang huli kong naaalala ay pumunta lamang ako sa kaarawan ng isa sa mga kaklase ko.
             Kung sino ka mang nagbabasa nito, hindi ko alam kung anong klaseng mundo ang kinaroroonan mo. Ngunit ako, ang mundong pinanggalingan ko ay mundo ng mga tao. Isang mundong punong-puno ng matataas na gusali, mga mahahaling bagay na wala namang kwenta at gobyernong pinatatakbo ng pera. Sa totoo lang, mayaman ang pamilya ko sa aming mundo. Nakatira kami sa isang malaking bahay. Ayon pa nga sa iba mansyon daw ito. Pero wala naman akong pakialam kung anong tawag nila doon. Basta para sakin, isa lamang itong tulugan. Ayaw ko namang manatili doon. Palaging wala doon ang aking mga magulang. Nandoon sila sa mga negosyong wala naman talaga akong pakialam. Panay mga katulong lamang namin ang aking nakikita. Kaya madalas akong nasa mga kasiyahan at inuman. Na marahil naging dahilan din kung bakit napunta ako sa mundong kinaroroonan ko.
            Oo nga pala, tungkol doon sa huli kong naalala bago ako nawala sa mundo ng mga tao. Kaarawan ng kaklase ko noon. Nakikisaya ako sa kanilang bahay. Abala ang lahat kaya nang maubusan ako ng alak ay pumunta akong mag-isa sa kusina. Kataka-taka namang walang ibang tao doon. Binuksan ko ang refrigerator at kumuha ng serbesa. Biglang may kumalabit sa likod ko. Lumingon ako at nagulat nang makitang isang napakagandang babae ito. Hindi ko siya kilala. Marahil isa sa mga bisita doon. Kakaiba ang kanyang mga mata. Nagliliwanag ito na animo’y mga bituin sa walang ulap na langit. Tila may binigkas naman ang kanyang bibig ngunit wala akong narinig. Naramdaman ko na lamang ang pagnanasang halikan ang kanyang mga labi. Na siya namang ginawa ko. Matapos noon ay nagising na lamang ako sa ibang mundo.
           
May matulis na bagay na tumama sa aking leeg. Napadilat ang aking mga mata. Nagulat ako nang makitang may isang duwendeng may hawak na sibat sa aking harapan. Binalak kong tumakas ngunit nakatali ako.
            “Saan ka sa tingin mo pupunta?”
            “Pakawalan mo ako. Bakit ako nakatali? Anong gagawin mo sakin?” tanong ko.
            “Ikaw ang kakainin namin mamaya. Hinihintay ko lamang ang iba kong kasamahang naghahanda ng paglulutuan namin sa’yo”
            Nang marinig kong meron pa siyang ibang kasamahan at darating sila mamaya ay tila lumakas ang aking katawan. Naisip kong marahil ito na lang ang pagkakataon kong makatakas habang isang duwende pa lamang ang nagbabantay sakin. Nang may kumatok sa pinto at napunta doon ang atensyon ng duwende ay inipon ko ang aking pwersa at pilit na pinigtas ang manipis na lubid na nakatali sakin. Nagtagumpay naman ako. Huli na nang namalayan ng duwende ang aking nagawa sapagkat nakatakas na ako mula sa bintana.
            Kalbaryo ang katumbas ng bawat araw ko sa mundong ito. Hindi ko nga alam kung araw ang dapat kung gawing sukatan dahil bihira namang sumikat ang araw dito. Mahaba ang gabi. Tila katumbas ng isang buwan sa pinanggalingan kong mundo. Gabing punong-puno ng pangamba kung mabubuhay pa ba ako. Wala na kasi akong ginawa kundi tumakas mula sa mga nilalang na gusto akong kainin. Ngunit katulad sa lahat ng bagay, nakakasanayan. Noong una ay ninais ko pang makabalik sa pinanggalingan kong mundo. Pero naubos na ang pag-asa ko kaya’t natutunan ko na lamang tanggapin na ito na ang buhay ko ngayon. Wala nang makakapagpabago nito. Akala ko ganon. Pero may dumating. Binago niya ang lahat.

            Isang araw, habang maingat akong kumakain ng mga prutas mula sa taas ng isang puno ay naramdaman kong umaalog ang paligid. Naisip ko agad na may papalapit na higante. Tama naman ang kutob ko. Ang hindi ko inaasahan ay may hinahabol pala itong isang babae. Hindi lang basta babae. Isang babaeng nagmula sa parehong mundong pinanggalingan ko. Nang malapit nang maabutan ng higante ang babae ay kumuha ako ng isang malaking prutas. Kasingbigat ito ng malaking bato. Inihagis ko ito mula sa itaas ng puno at tinamaan ang higante sa ulo. Namatay siya. Agad kong nilapitan ang babae at isinama sa paglayo.
            Ang pangalan ng babae ay Vanessa. Napakaganda niya. Maging ang pinakamagandang diwata ay hindi maikukumpara sa kagandahan niyang taglay. Katulad ko, hindi niya rin alam paano siya nakarating sa mundong ito. Ngunit siya, gusto niya pang makabalik. Lagi niyang sinasabi saking tulungan ko siyang makabalik. Hindi raw kami tagadito. Hindi ito ang aming tahanan. Lagi siyang nagmamakaawa. Ang kanyang mala-anghel na mukha, sadyang mahirap tanggihan.

            Narinig naming may isang makapangyarihang nilalang ang nabubuhay sa may burol sa hilaga. Gusto ni Vanessa na puntahan namin ito dahil baka matulungan niya kaming makabalik sa sarili naming mundo. Nakatira siya sa isang malaking bahay na animo’y katulad sa tao. Ngunit ang bahay na ito’y binabantayan ng mga nakatalukbong na nilalang na hindi nakikita ang mukha. Sabi-sabi na upang patuluyin ka ng mga ito ay dapat alayan mo sila ng itlog ng Kariwa. Ang Kariwa ay higanteng ibon na matatagpuan sa kagubatang malapit din doon. Ayoko sanang isugal ang buhay ko sa mga bagay na ito. Pero si Vanessa, hindi ko alam, ayoko siyang biguin.
            Pumunta kami sa kagubatan kung saan naroon ang itlog ng Kariwa. Natanaw namin ito sa isa sa mga puno. Mabilis ko itong inakyat habang wala ang higanteng ibon. Kinuha ko ang itlog at inihagis kay Vanessa. Buti na lamang at nasalo niya ito. Akala namin ay maayos na ang lahat ngunit biglang dumating ang Kariwa. Nang makita niyang na kay Vanessa ang itlog ay susugurin niya ito. Ngunit bago niya nasugod si Vanessa ay tinalon ko ito mula sa puno. Umalog-alog ang Kariwa upang mahulog ako ngunit hinigpitan ko ang paghawak sa kanya. Nang maisip niyang hindi niya ako madadaan sa ganon ay bumulusok siyang papaitaas. Sa sobrang taas ay hindi na ako makahinga. Buti na lamang at nakuha ko ang patalim na nakasukbit sa aking tagiliran at sinaksak ko siya. Nanghina ito at dahan-dahang bumagsak sa lupa. Nakatalon naman ako bago siya tuluyang bumagsak. Dinala namin ang itlog sa mga tagapagbantay ng bahay sa may burol.
            Tatlo ang tagapagbantay. Para silang lumulutang na damit na may talukbong sapagkat hindi nakikita ang kanilang mga mukha. Hindi namin alam kung ano ang kapangyarihan nila ngunit ayaw na naming sumugal. Inabot namin sa kanila ang itlog ng Kariwa. Kinula nila ito at bumukas ang pinto ng bahay.
            Magara sa loob. Kataka-taka para sa isang mundo kung saan parang wala namang halaga ang yaman.
            “Anong kailangan nyo” sabi ng isang tinig ng babae. “Lumapit kayo dito”
            Sinundan namin ang direksyon ng tinig. Doon ay may nakita kaming isang magandang babae. Hindi ako sigurado kung tao siya dahil mukha siyang tao ngunit ang kanyang mga tenga ay patulis katulad sa diwata. Nakasuot siya ng itim na bistida. Nakaupo siya sa isang trono at may hawak na tungkod na animo’y reyna.
            “Gusto naming makabalik sa aming mundo” sabi ni Vanessa. “Baka magawa mo kaming tulungan”
            Ginamit ng babae ang kanyang tungkod at gumalaw ang dalawang upuan papalapit samin ni Vanessa.
            “Maupo kayo” utos niya. “Bakit ko naman kayo tutulungan? Ano namang mapapala ko?”
            Marahil dahil napansin ni Vanessa na mahilig sa magarang kagamitan ang babae ay inalok niya dito ang kanyang singsing na may mamahaling bato.
            “Ibibigay ko sa’yo ito, tulungan mo lang kami”
            “Lumapit ka sa akin nang mas makita ko yan ng mabuti”
            Ipinakita ito ni Vanessa sa babae. Hinawakan nito ang kanyang kamay.
            “Bakit naman akong makikipagsundo sa inyo? Pagkatapos ko kayong kainin mamaya ay mapapasaakin din naman yan”
            Nang marinig iyon ni Vanessa ay agad niyang tinabig ang tungkod ng babae patungo sakin. Agad ko naman itong dinampot. Binalak sanang lumayo ni Vanessa mula sa babae ngunit mula sa kamay nito ay may lumabas na animo’y kuryente. Hindi ko man alam gamitin, ay itinuro ko ang tungkod sa babae at naglabas ito ng animo’y kuryente na higit na mas malakas sa kapangyarihan niya. Napatay siya nito. Agad ko namang nilapitan si Vanessa. Naghihingalo na siya ngunit nagawa niya pang magsalita.
            “Masaya ako at natagpuan ko na rin sa wakas ang tahanan ko” ang huli niyang sinabi sabay turo sa aking dibdib.

            Matagal na panahon na ang nakakalipas nang mawala si Vanessa. Pero kailan ko lang naunawaan ang ibig niyang sabihin noon. Tama siya, natagpuan niya nga ang tahanan niya. Dahil magpahanggang ngayon ay nakatira pa rin siya sa aking puso. At hanggang nandito siya sa aking puso ay mananatili siyang buhay sa aking pagkatao. Ngayon ko lang rin naunawaan ang ibig sabihin nung mangangaral na napanood ko noon sa telebisyon tungkol sa puso ng tao. Kung paanong ito ay tahanan ng Diyos. Sadyang malinaw na ang lahat. At tungkol naman doon sa tungkod na nakuha ko mula sa babae, sabihin na lang nating, ang binabasa mo ngayon, ay isinulat ko sa sarili kong tahanan, sa sarili kong mundo.
                    
            Ito ay aking lahok sa Saranggola Blog Awards 5.         

Books & Literature - Top Blogs Philippines