Tuesday, May 29, 2012

BANTAY-SALAKAY

           "Pare, nahihirapan na akong magpigil. Iiskoran ko na talaga yang bebot na yan"

           "Gago ka ba Larry? Gusto mo bang mawalan ng trabaho? Buti nga sana kung ganon lang ang abutin mo eh. Malamang kapag may nakahuli sa'yo, bitay ang abot mo"

           "Wala nang bitay ngayon. At bakit naman ako matatakot na may makakaalam kung gawin ko man 'yon? Hindi naman makakapagsumbong yan. Paano naman ako maisusumbong niyan eh baliw yan? Pwera na lang kung ikaw ang magsumbong sakin. Pero ikaw ba, hindi ka ba natutukso sa kanya? Tignan mo nga yung itsurang yan. Diba modelo yan noon bago yan nabaliw"

           "Nandoon na tayo pare pero..."

           "Teka, tumahimik ka. May paparating na mga doktor. Baka marinig nila yung pinag-uusapan natin at mapahamak pa ako dahil sa'yo"

           "Tignan mo yang si Larry, nagsasalita na namang mag-isa" sabi ng doktor.

           "Ginawa na natin ang lahat diyan. Sa tingin ko wala na syang pag-asang gumaling" sagot naman ng isa.

         

Saturday, May 26, 2012

TADHANA

          "Mr. Vicencio"
          Tumingin ang lahat kay Mario.
          "MR. VICENCIO, ARE YOU WITH US?"
          Naramdaman ni Mario ang pagkalabit sa kanya ni Kit. Napatingin sya dito.
          "Huh?"
          "Pare, tinatawag ka ni Ma'am"?
          "Ma'am, ano po 'yon? Sorry po. Ano po kasi. Kwan po kasi..."
          May mangilan-ngilan na gustong matawa sa nangyari ngunit pinigilan nila ang kanilang mga sarili. Alam kasi nila ang dahilan kung bakit nagkakaganito si Mario. Nagkahiwalay sila ng nobya nyang si Melisa nang mapatunayan nya ang noong hinala lamang na nakikipaglandian ito sa ibang lalaki. Nabasa nya kasi sa cellphone nito ang ilang mga mensahe nung lalaki.
          "May problema ka ba Mr. Vicencio? Mukhang ang lalim ng iniisip mo ah. Ilang araw na kitang napapansin na ganyan" tanong ng guro.
          "Wala po Ma'am. Ayos lang po ako"
          Biglang tumunog ang bell.
          "Okay class, see you again tomorrow"
          Pagkalabas na pagkalabas ng guro ng silid ay agad na lumapit si Melisa kay Mario. Ngunit katulad ng laging ginagawa ni Mario ay hindi nya ito pinansin. Lumabas din sya agad ng silid. Naiwan si Melisa na umiiyak habang sinusubukang patahin ng iba nilang mga kaklase.
       
          Mag-isang tumayo si Mario sa waiting shed sa labas ng paaralan. Sunod-sunod syang humithit ng tatlong stick ng sigarilyo. Nang makita sya dito ng kaklase nilang si JR ay nilapitan sya nito.
          "Pare, kamusta?"
          "Oy, ikaw pala. Yosi pre?"
          "Hindi pre, salamat. Pare, gala naman tayo minsan"
          "Wala akong gana pre"
          "Pare, tungkol pala kay Melisa, narinig ko na nagsisisi na raw sya sa ginawa nya at hindi na sya nakikipagkita doon sa lalaki..."
          "Tangina naman pre, kung yan lang talaga ang gusto mong sabihin sakin kaya kaya lumapit, mabuti pang iwan mo na lang ako. Hindi nyo ba nakikita, wala na akong pakialam sa kanya. Wala na rin akong pakialam sa pag-aaral ko, sa mga pangarap ko, sa buhay ko. Ginago nya ako pare. Pero siguro ganon talaga. Ito ang gusto ng tadhana para sakin. Hanggang dito na lang siguro talaga ako. Sige pare, uwi na ako"
          Walang ingat na tinungo ni Mario ang kalsada. Hindi nya tinignan kung may paparating na sasakyan. Tila wala na talaga syang pakialam. Nagulat na lamang sya nang may sumigaw ng kanyang pangalan at may tumulak sa kanya ng napakalakas mula sa likod. Pagtingin nya dito... nabangga pala si Melisa ng sasakyan dahil sa pagliligtas sa kanya. Sa kabutihang palad ay hindi masyadong napuruhan ang dalaga. Agad na nagsipaglapitan dito ang mga tao upang tumulong. Si Mario naman ay nanatili lang sa kanyang kinatatayuan.
          "Tinadhana itong mangyari..." ibinulong ni Mario sa kanyang sarili at tuluyan nang umalis.

   
Books & Literature - Top Blogs Philippines