Friday, March 8, 2013

NANG MAWALA ANG ARAW SA KALANGITAN


            Nagising ako sa isa na namang panibagong araw. Ngunit hindi ako alam kung dapat ba itong tawaging araw dahil wala namang “araw” na nagbibigay liwanag sa mundo. Ilang taon na siyang hindi sumisikat. Bigla na lamang itong nawala noon at binago ang lahat. Pinilit ako nitong manatili na lamang nakaupo sa isang pwesto dahil sa takot na baka kung anong nilalang ang kumuha sakin sa dilim. Ang takot ding ‘yon ang nagpalakas ng aking pandama. Malayo pa lamang ang iba ay naririnig ko na ang yabag na kanilang mga paa. At sa tuwing lumalapit na sila, naririnig ko maging ang tibok ng kanilang puso. Nakakatakot.

            Dahil sa kadiliman, napuno ang mundo ng mga estranghero. Mahirap magtiwala sa hindi nakikita. Ang mga pamilyar na boses ay pinagdudahan ko sapagkat maraming magkakaboses sa mundo. At sa tuwing susubukan akong hawakan ng iba, agad akong nagpupumiglas sapagkat baka kung saan nila ako isama sa nakakatakot na kadilimang ito. Sabi tuloy nila na nababaliw na ako. Ngunit sinasabi kong hindi, ayaw ko lamang na baka sa aming paglalakad ay matisod ako at mahulog at hindi niya ako saluhin. At ayoko ko rin namang baka siya ang mahulog at hindi ko masalo dahil hindi ko siya nakikita.

            Pero sa dinami-dami ng estrangherong napapaDaan sa aking kinaroroonan, may isang naglakas loob na ako’y sigawan. Halos nabingi ako. Umugong ang bawat salita sa aking buong pagkatao.

            “ANG TANGA-TANGA MO. ANONG PINAGSASABI MONG WALANG ARAW SA KALANGITAN? ‘YON SIYA OH. TIGNAN MO, NAPAKALIWANAG NG LAHAT”

            “Nasaan? Bakit hindi ko makita?” tanong ko.

            “TALAGANG HINDI MO SIYA MAKIKITA DAHIL NAKAPIKIT KA! DUMILAT KA NGA! DUMILAT KA!”

            Dinilat ko ang aking mga mata at napagtantong napakaliwanag nga ng lahat. Tama siya, hindi nga nawawala ang araw sa kalangitan, sadyang nakapikit lang ako.

            Tinignan ko ang estranghero at alam kong hindi siya ang hinahanap ko. Maging siya ay alam ito.

            “Ngayong may liwanag na ulit ang iyong mundo, maglakbay ka na patungo sa malalayong lugar. Baka doon mo mapakinggan ang taong may kapareho ng tibok ng puso mo”

            Napakaganda ng kanyang payo. Marahan kong hinakbang ang aking napakabigat na paa…

Books & Literature - Top Blogs Philippines