Thursday, September 19, 2013

PARA SA'YO ITO MUKHA LANG HINDI

            Una sa lahat, bago mo basahin ito, ipinapauna ko lang na hindi ako nagdodroga. Oo’t umiinom ako ng alak ngunit hanggang doon lang iyon. Wala akong ginagamit na kemikal na itinuturing na iligal ng batas. Sinasabi ko lamang ito dahil baka hindi ka maniwala sa mga mababasa mo. Nandito kasi ako sa mundo kung saan mga kakaibang nilalang ang nabubuhay. Mga halimaw, diwata, mangkukulam, duwende at kung ano-ano pang hindi ko na alam kung anong tamang depinisyon ang nararapat sa kanila. Hindi ko alam kung paano ako nakarating dito. Ngunit ang huli kong naaalala ay pumunta lamang ako sa kaarawan ng isa sa mga kaklase ko.
             Kung sino ka mang nagbabasa nito, hindi ko alam kung anong klaseng mundo ang kinaroroonan mo. Ngunit ako, ang mundong pinanggalingan ko ay mundo ng mga tao. Isang mundong punong-puno ng matataas na gusali, mga mahahaling bagay na wala namang kwenta at gobyernong pinatatakbo ng pera. Sa totoo lang, mayaman ang pamilya ko sa aming mundo. Nakatira kami sa isang malaking bahay. Ayon pa nga sa iba mansyon daw ito. Pero wala naman akong pakialam kung anong tawag nila doon. Basta para sakin, isa lamang itong tulugan. Ayaw ko namang manatili doon. Palaging wala doon ang aking mga magulang. Nandoon sila sa mga negosyong wala naman talaga akong pakialam. Panay mga katulong lamang namin ang aking nakikita. Kaya madalas akong nasa mga kasiyahan at inuman. Na marahil naging dahilan din kung bakit napunta ako sa mundong kinaroroonan ko.
            Oo nga pala, tungkol doon sa huli kong naalala bago ako nawala sa mundo ng mga tao. Kaarawan ng kaklase ko noon. Nakikisaya ako sa kanilang bahay. Abala ang lahat kaya nang maubusan ako ng alak ay pumunta akong mag-isa sa kusina. Kataka-taka namang walang ibang tao doon. Binuksan ko ang refrigerator at kumuha ng serbesa. Biglang may kumalabit sa likod ko. Lumingon ako at nagulat nang makitang isang napakagandang babae ito. Hindi ko siya kilala. Marahil isa sa mga bisita doon. Kakaiba ang kanyang mga mata. Nagliliwanag ito na animo’y mga bituin sa walang ulap na langit. Tila may binigkas naman ang kanyang bibig ngunit wala akong narinig. Naramdaman ko na lamang ang pagnanasang halikan ang kanyang mga labi. Na siya namang ginawa ko. Matapos noon ay nagising na lamang ako sa ibang mundo.
           
May matulis na bagay na tumama sa aking leeg. Napadilat ang aking mga mata. Nagulat ako nang makitang may isang duwendeng may hawak na sibat sa aking harapan. Binalak kong tumakas ngunit nakatali ako.
            “Saan ka sa tingin mo pupunta?”
            “Pakawalan mo ako. Bakit ako nakatali? Anong gagawin mo sakin?” tanong ko.
            “Ikaw ang kakainin namin mamaya. Hinihintay ko lamang ang iba kong kasamahang naghahanda ng paglulutuan namin sa’yo”
            Nang marinig kong meron pa siyang ibang kasamahan at darating sila mamaya ay tila lumakas ang aking katawan. Naisip kong marahil ito na lang ang pagkakataon kong makatakas habang isang duwende pa lamang ang nagbabantay sakin. Nang may kumatok sa pinto at napunta doon ang atensyon ng duwende ay inipon ko ang aking pwersa at pilit na pinigtas ang manipis na lubid na nakatali sakin. Nagtagumpay naman ako. Huli na nang namalayan ng duwende ang aking nagawa sapagkat nakatakas na ako mula sa bintana.
            Kalbaryo ang katumbas ng bawat araw ko sa mundong ito. Hindi ko nga alam kung araw ang dapat kung gawing sukatan dahil bihira namang sumikat ang araw dito. Mahaba ang gabi. Tila katumbas ng isang buwan sa pinanggalingan kong mundo. Gabing punong-puno ng pangamba kung mabubuhay pa ba ako. Wala na kasi akong ginawa kundi tumakas mula sa mga nilalang na gusto akong kainin. Ngunit katulad sa lahat ng bagay, nakakasanayan. Noong una ay ninais ko pang makabalik sa pinanggalingan kong mundo. Pero naubos na ang pag-asa ko kaya’t natutunan ko na lamang tanggapin na ito na ang buhay ko ngayon. Wala nang makakapagpabago nito. Akala ko ganon. Pero may dumating. Binago niya ang lahat.

            Isang araw, habang maingat akong kumakain ng mga prutas mula sa taas ng isang puno ay naramdaman kong umaalog ang paligid. Naisip ko agad na may papalapit na higante. Tama naman ang kutob ko. Ang hindi ko inaasahan ay may hinahabol pala itong isang babae. Hindi lang basta babae. Isang babaeng nagmula sa parehong mundong pinanggalingan ko. Nang malapit nang maabutan ng higante ang babae ay kumuha ako ng isang malaking prutas. Kasingbigat ito ng malaking bato. Inihagis ko ito mula sa itaas ng puno at tinamaan ang higante sa ulo. Namatay siya. Agad kong nilapitan ang babae at isinama sa paglayo.
            Ang pangalan ng babae ay Vanessa. Napakaganda niya. Maging ang pinakamagandang diwata ay hindi maikukumpara sa kagandahan niyang taglay. Katulad ko, hindi niya rin alam paano siya nakarating sa mundong ito. Ngunit siya, gusto niya pang makabalik. Lagi niyang sinasabi saking tulungan ko siyang makabalik. Hindi raw kami tagadito. Hindi ito ang aming tahanan. Lagi siyang nagmamakaawa. Ang kanyang mala-anghel na mukha, sadyang mahirap tanggihan.

            Narinig naming may isang makapangyarihang nilalang ang nabubuhay sa may burol sa hilaga. Gusto ni Vanessa na puntahan namin ito dahil baka matulungan niya kaming makabalik sa sarili naming mundo. Nakatira siya sa isang malaking bahay na animo’y katulad sa tao. Ngunit ang bahay na ito’y binabantayan ng mga nakatalukbong na nilalang na hindi nakikita ang mukha. Sabi-sabi na upang patuluyin ka ng mga ito ay dapat alayan mo sila ng itlog ng Kariwa. Ang Kariwa ay higanteng ibon na matatagpuan sa kagubatang malapit din doon. Ayoko sanang isugal ang buhay ko sa mga bagay na ito. Pero si Vanessa, hindi ko alam, ayoko siyang biguin.
            Pumunta kami sa kagubatan kung saan naroon ang itlog ng Kariwa. Natanaw namin ito sa isa sa mga puno. Mabilis ko itong inakyat habang wala ang higanteng ibon. Kinuha ko ang itlog at inihagis kay Vanessa. Buti na lamang at nasalo niya ito. Akala namin ay maayos na ang lahat ngunit biglang dumating ang Kariwa. Nang makita niyang na kay Vanessa ang itlog ay susugurin niya ito. Ngunit bago niya nasugod si Vanessa ay tinalon ko ito mula sa puno. Umalog-alog ang Kariwa upang mahulog ako ngunit hinigpitan ko ang paghawak sa kanya. Nang maisip niyang hindi niya ako madadaan sa ganon ay bumulusok siyang papaitaas. Sa sobrang taas ay hindi na ako makahinga. Buti na lamang at nakuha ko ang patalim na nakasukbit sa aking tagiliran at sinaksak ko siya. Nanghina ito at dahan-dahang bumagsak sa lupa. Nakatalon naman ako bago siya tuluyang bumagsak. Dinala namin ang itlog sa mga tagapagbantay ng bahay sa may burol.
            Tatlo ang tagapagbantay. Para silang lumulutang na damit na may talukbong sapagkat hindi nakikita ang kanilang mga mukha. Hindi namin alam kung ano ang kapangyarihan nila ngunit ayaw na naming sumugal. Inabot namin sa kanila ang itlog ng Kariwa. Kinula nila ito at bumukas ang pinto ng bahay.
            Magara sa loob. Kataka-taka para sa isang mundo kung saan parang wala namang halaga ang yaman.
            “Anong kailangan nyo” sabi ng isang tinig ng babae. “Lumapit kayo dito”
            Sinundan namin ang direksyon ng tinig. Doon ay may nakita kaming isang magandang babae. Hindi ako sigurado kung tao siya dahil mukha siyang tao ngunit ang kanyang mga tenga ay patulis katulad sa diwata. Nakasuot siya ng itim na bistida. Nakaupo siya sa isang trono at may hawak na tungkod na animo’y reyna.
            “Gusto naming makabalik sa aming mundo” sabi ni Vanessa. “Baka magawa mo kaming tulungan”
            Ginamit ng babae ang kanyang tungkod at gumalaw ang dalawang upuan papalapit samin ni Vanessa.
            “Maupo kayo” utos niya. “Bakit ko naman kayo tutulungan? Ano namang mapapala ko?”
            Marahil dahil napansin ni Vanessa na mahilig sa magarang kagamitan ang babae ay inalok niya dito ang kanyang singsing na may mamahaling bato.
            “Ibibigay ko sa’yo ito, tulungan mo lang kami”
            “Lumapit ka sa akin nang mas makita ko yan ng mabuti”
            Ipinakita ito ni Vanessa sa babae. Hinawakan nito ang kanyang kamay.
            “Bakit naman akong makikipagsundo sa inyo? Pagkatapos ko kayong kainin mamaya ay mapapasaakin din naman yan”
            Nang marinig iyon ni Vanessa ay agad niyang tinabig ang tungkod ng babae patungo sakin. Agad ko naman itong dinampot. Binalak sanang lumayo ni Vanessa mula sa babae ngunit mula sa kamay nito ay may lumabas na animo’y kuryente. Hindi ko man alam gamitin, ay itinuro ko ang tungkod sa babae at naglabas ito ng animo’y kuryente na higit na mas malakas sa kapangyarihan niya. Napatay siya nito. Agad ko namang nilapitan si Vanessa. Naghihingalo na siya ngunit nagawa niya pang magsalita.
            “Masaya ako at natagpuan ko na rin sa wakas ang tahanan ko” ang huli niyang sinabi sabay turo sa aking dibdib.

            Matagal na panahon na ang nakakalipas nang mawala si Vanessa. Pero kailan ko lang naunawaan ang ibig niyang sabihin noon. Tama siya, natagpuan niya nga ang tahanan niya. Dahil magpahanggang ngayon ay nakatira pa rin siya sa aking puso. At hanggang nandito siya sa aking puso ay mananatili siyang buhay sa aking pagkatao. Ngayon ko lang rin naunawaan ang ibig sabihin nung mangangaral na napanood ko noon sa telebisyon tungkol sa puso ng tao. Kung paanong ito ay tahanan ng Diyos. Sadyang malinaw na ang lahat. At tungkol naman doon sa tungkod na nakuha ko mula sa babae, sabihin na lang nating, ang binabasa mo ngayon, ay isinulat ko sa sarili kong tahanan, sa sarili kong mundo.
                    
            Ito ay aking lahok sa Saranggola Blog Awards 5.         

Books & Literature - Top Blogs Philippines