Wednesday, October 11, 2017

PUSONG BATO

            Noong unang panahon, noong wala pang kuryente at hindi pa uso ang telebisyon, ang mga tao ay nakatira lamang sa loob ng kweba. Sila ang mga taong-bato. Dahil wala pang mga de-kuryenteng kasangkapan, nililibang nila ang kanilang sarili sa pamamagitan ng pagsayaw at pag-awit.
            Sa mga mang-aawit, ang pinakamahusay sa lahat ay si Pogpog. Napakaganda ng kanyang tinig. Ang pakikinig dito ay nakakagaan ng loob na parang tunog ng pag-agos ng batis o pag-awit ng mga ibon sa umaga. Napakaamo rin ng kanyang mukha. Kaya gayon na lamang ang paghanga sa kanya ng karamihan. Dahil wala pang pera noong mga panahong iyon, binibigyan siya ng prutas, gulay, isda at karne sa tuwing matatapos ang kanyang pagtatanghal. Nakatira siya sa pangalawa sa pinakamalaking kweba sa buong mundo.
            Ang nagmamay-ari ng pinakamalaking kweba ay si Uga. Siya ang pinuno ng mga taong-bato. Siya rin ang pinakamayaman sa buong mundo. Naniniwala ang mga taong-bato na walang papantay sa taglay niyang katalinuhan. Kaya naman hinahangaan at pinagkakatiwalaan siya ng karamihan. Bilang pinuno, sa kweba niya itinatago ang ikatlong bahagi ng lahat ng prutas, gulay, isda at karne na makukuha ng mga taong-bato. Ayon kay Uga, siya ang mamamahala ng lahat ng ito upang kapag dumating ang tag-ulan ay may sapat pa ring kakainin ang lahat. Ngunit lingid sa kaalaman ng mga taong-bato ay kinakain lamang ng pamilya ni Uga ang imbak ng pagkain. Ito ang dahilan kung bakit mataba ang lahat ng miyembro ng kanyang pamilya.
            Isang gabi, inimbitahan ang lahat na makisaya sa kaarawan ni Uga. Ipinakatay ang pinakamalulusog na baka upang ihanda at pinabiyak ang napakaraming buko upang mayroong masarap na maiinom ang mga panauhin. Nasasabik na ang lahat sa kanilang kakainin subalit ang pinakainaabangan nila ay ang mahuhusay na pagtatanghal. Siyempre, lalong-lalo na ang pag-awit ni Pogpog. Hindi matapos-tapos ang pasasalamat ng mga taong-bato kay Uga sa pag-oorganisa ng ganito kalaking kasiyahan.
            Ang unang nagtanghal ay si Aku-aku. Tumayo siya malapit sa siga upang siya’y makita ng lahat. Napakaganda ng kanyang tinig. Nagpalakpakan ang mga taong-bato.
            “Aku-aku galing. Aku-aku husay,” papuri ng isa.
            Nakaramdam ng inggit si Pogpog habang nanonood sa isang tabi at hinihintay ang kanyang pagkakataong magtanghal. Kumuha siya ng putik at ipinukol ito kay Aku-aku. Tinamaan ito sa mukha. Nagtawanan ang mga taong-bato sa kanyang itsura. Umiiyak na umuwi si Aku-aku sa kanilang kweba dahil sa kahihiyan.
            “Sama gawa Pogpog,” sabi ng batang lalaking si Litlit.
            “Pogpog hindi sama. Siya aking idolo,” pagtutol naman ng isang tagahanga ni Pogpog nang marinig ang komento ni Litlit. “Pogpog hilig lamang biro.”
            Lumapit sa siga ang ikalawang magtatanghal. Ang pangalan niya’y Amimi. Mahusay siyang mananayaw at maganda ang kanyang mukha. Naghiyawan ang mga lalaki. Pumipito pa ang iba. Nang magsimula na ang kanyang pagsasayaw ay biglang naghagis si Pogpog ng balat ng saging sa kanyang paanan. Nadulas siya at nasaktan. Naawa ang iba sa kanyang kalagayan. Mayroon pang nais pagbayarin kung sino man ang naghagis ng balat ng saging. Ngunit nang malaman nilang si Pogpog ito ay nagbago ang kanilang isip. Hindi nila magagawang magalit sa kanilang idolo.
            “Bait aking idolo. Hindi niya sadya hagis balat ng saging,” sabi ng isang batang babae.
            Dumating na ang pagkakataon ni Pogpog na magtanghal. Nagsigawan ang mga taong-bato. May mga babae pang napaiyak dahil sa sobrang saya. Sa gitna ng kanyang pagtatanghal ay paulit-ulit na naririnig ni Litlit ang salitang “idolo” mula sa mga manonood.
            “Gusto pa kanta! Dami pa!” pakiusap ng isang matandang lalaki.
            “Pogpog, huwag tigil! Pogpog, kanta pa”!
            Matapos ang tatlong kanta ay itinapat ni Pogpog ang kanyang hintuturo sa kanyang labi upang manahimik ang mga taong-bato.
            “Kayo kinig lahat. Pogpog may sasabihin,” pasimula niya. “Uga ‘di mahusay pinuno. Uga nakaw ating pagkain. Tingin mo katawan, sobrang taba.”
            Namutla si Uga sa kanyang narinig. Parang taong lumaklak ng sukang paombong. Napatingin sa kanya ang lahat.
            “Pogpog ‘di sabi totoo. Pogpog gawa lamang kwento,” sagot ni Uga.
            Umingay ang mga taong-bato. Nagdiskusyon sila sa isa’t isa. May kanya-kanya silang kinakampihan at pinaniniwalaan.
            “Ako kampi Uga. Siya aking idolo. Pogpog sinungaling,” sabi ng tagahanga ni Uga.
            “Pogpog ‘di sinungaling. Uga sinungaling,” sabat naman ng tagahanga ni Pogpog.
            “Kayo pili gusto niyo pinuno,” mungkahi ni Pogpog. Ito ang matagal niya nang gustong mangyari. Nais niyang palitan si Uga bilang pinuno ng mga taong-bato. “Pogpog o Uga?”
            “Sige, payag Uga,” sagot ni Uga habang nakakunot ang noo. “Inyo gawin pagpili anim na bilog na buwan mula ngayon.”
            “Iyon tagal masyado,” pagtutol ni Pogpog. “Dapat apat lamang.”
            Napagkasunduan ng lahat na apat na kabilugan ng buwan mula nang gabing ‘yon ay mamimili sila kung sino ang nais nilang maging pinuno. Bilang palatandaan ay uukit sila ng isang mahabang linya sa puno ng Acacia sa bawat kabilugan ng buwan na darating. Ang naatasang magbantay sa punong ‘yon ay si Baku.
            Lumipas ang mga gabi. Dumating ang ikalawang kabilugan ng buwan at umukit sila ng ikalawang mahabang guhit sa puno ng Acacia. Nang makaalis na ang mga umukit ng linya ay palihim na bumalik si Pogpog sa puno ng Acacia at kinausap si Baku. Inalok niya ito ng napakaraming pagkain kapalit ng pagdadagdag ng isa pang linya sa puno. Natukso si Baku at pumayag.
            Sa pagdating ng ikatlong kabilugan ng buwan ay kampante pa si Uga. Alam niyang matagal pa bago maganap ang pagpili ng magiging pinuno ng mga taong-bato. Hangga’t hindi pa dumarating ang ika-apat na kabilugan ng buwan ay mananatiling siya ang kanilang pinuno. Ngunit laking gulat niya na lamang nang makitang may tatlong mahabang guhit na ang puno ng Acacia. Ang ibig sabihin ay ngayon na ang ika-apat na kabilugan ng buwan. Naniniwala siyang nandaya si Pogpog subalit wala siyang katibayan.
            Ipinatawag ang lahat ng mga taong-bato upang mamili ng nais nilang maging pinuno sa pagitan nila Pogpog at Uga. Bawat isa ay binigyan ng isang maliit na bato na kanilang gagamitin sa pagpili. Sila’y nagtalaga ng isang maliit na lupain at hinati ito sa dalawang bahagi. Ang lahat ng nagnanais na maging pinuno si Pogpog ay ilalagay ang hawak nilang bato sa kaliwang bahagi ng lupain samantalang ang mga panig naman kay Uga ay sa kanan. Isa-isa nilang inilapag ang hawak nilang bato. Tila magkasingdami ang bilang ng panig kay Pogpog at Uga.
            Sa kalagitnaan ng nagaganap na botohan ay napansin ng iba na dalawang bato ang hawak ng ilan. Ito’y malinaw na pandaraya sapagkat isang bato lamang ang inilaan sa bawat isa.
            “Aking idolo tapat,” sabi ng kapit-kweba ni Pogpog. “Uga madaya!”
            “Uga sobrang bait. Hindi marunong daya,” sabi naman ng tagahanga ni Uga. “Sila galing Pogpog!”
            Nagkaroon ng matinding pagtatalo ang mga tagahanga ni Pogpog at mga tagahanga ni Uga. Samantalang kapwa si Pogpog at Uga ay patawa-tawa lamang sa isang tabi.
            “Nanay, bakit ‘di nila pigil tao?” tanong ni Litlit.
            “Sila isip lang sarili. Sila walang pake sa atin.”
            Tumakbo ang ilang tagahanga ni Pogpog at inilipat ang mga bato na nasa kanang bahagi ng lupain papunta sa kaliwa. Ang mga tagahanga naman ni Uga ay inilipat ang mga bato mula sa kaliwa papuntang kanan. Doon na tuluyang nagkagulo ang mga taong-bato. Agad na binuhat si Litlit ng kanyang mga magulang at inuwi sa kanilang kweba.
            Walang nahuling hayop ang kanyang ama sa pangangaso sa gubat. Sa kasamaang-palad ay isang pirasong isda na lamang ang mayroon sa kanilang kweba. Tinuhog ito gamit ang isang patpat at pinaikot sa apoy ng kanyang ina. Ito ang ipinakain nila kay Litlit.
            “Ano inyong kain?” tanong ni Litlit.
            “Kami busog pa.”
            “Tatay, ano po idolo? Lagi ko ito rinig.”
            “Siya ang nais mong gaya,” sagot ng kanyang ama. “Dito ika’y hanga.”
            “Litlit sino idolo?” tanong ng kanyang ina. “Pogpog ba? Galing kanta.”
            “Hindi po.”
            “Uga ba kasi talino?” tanong naman ng kanyang ama.
            “Hindi po.”
            “Sino idolo Litlit?”
            Sandaling nag-isip si Litlit at ngumiti. Alam niya na kung sino ang kanyang idolo.
            “Kayo idolo Litlit. Kahit ‘di sikat, kayo naman bait. Litlit gusto maging katulad niyo.”
            Mahigpit na niyakap si Litlit ng kanyang mga magulang.

Ito ay aking lahok para sa kategoryang Kwentong Pambata ng Saranggola Blog Awards 9.





No comments:

Post a Comment

Books & Literature - Top Blogs Philippines